Ja i wieś, 1911, Marc Chagall [OPIS OBRAZU]

Symultaniczność motywów i przejrzystość  form, dwa z cudownych środków kubizmu, udowadniają teraz swoją zdolność przekazywania wspomnień, marzeń, fragmentów najróżniejszych rzeczywistości. Głowa jagnięcia, w której kontur wpisana jest scena dojenia, domy i ludzie stojący do góry nogami, stosunki wielkości przeczące doświadczeniu – wszystkie te połączone ze sobą skojarzeniowo elementy odpowiadają rzeczywistości spoza świata widzialnego – światu wyobraźni, w którym wspomnienia zagęszczają się w symbole. Ponieważ wszystkie szczegóły „Ja i wieś” wyniesione są z pamięci, Chagall, aby zbudować autonomiczny świat, uzależniony tylko od własnej, wewnętrznej psychologii, posługuje się kubizmem, posługuje się kubizmem, który tak baczną uwagę zwracał na konkretne zjawiska.

Ulokowawszy się w  Paryżu, byłem wreszcie w stanie wyrazić tę, w jakiś sposób kulinarną, radość, którą czasem odczuwałem w Rosji, radość wspomnień mojego dzieciństwa w Witebsku – napisał.

Uczucie szczęścia i tęsknota za małym światem dzieciństwa – dopiero w Paryżu Chagall znajduje środek wyrazu dla swojego życia wewnętrznego.